De EU stelt een klimaatdoel van 90 procent CO₂-reductie in 2040, maar wil 5 procent daarvan via koolstofkredieten realiseren. Dat is onverstandig: het maakt het doel minder robuust en schuift moeilijke keuzes vooruit. Koolstofcompensatie moet pas ná 2040 een rol spelen, als verificatie beter is geregeld.
De inzet van koolstofkredieten (carbon credits) als onderdeel van het 2040-doel is problematisch. Er is nog te veel onzekerheid over de daadwerkelijke impact van deze projecten. Door nu al 5 procent van de reductie extern te compenseren, wordt het pad naar netto nul in 2050 onnodig ingewikkeld. Die laatste 10 procent reductie is juist het moeilijkst te realiseren. Daarom is het onverstandig om daar nu al op in te teren.
Ook de tweejaarlijkse evaluatie van het klimaatdoel is riskant. Klimaatbeleid vraagt om stabiliteit en een langetermijnvisie. Evaluaties om de twee jaar maken het doel kwetsbaar voor politieke wisselingen en ontmoedigen investeringen op lange termijn. Een evaluatiecyclus van vijf tot tien jaar is realistischer en effectiever.
De Europese milieuministers moeten kiezen voor robuuste, controleerbare en politiek stabiele doelen. Doen ze dat niet, dan dreigen vertraging, verwatering en verlies van geloofwaardigheid op het wereldtoneel. Klimaatbeleid is geen plek voor plan B’s, maar voor plan A’s die werken.