De oproep van toezichthouder ACM aan netbeheerders om met een verbeterplan te komen voor flex-contracten, laat opnieuw zien hoe traag de ontwikkeling van flexibiliteit op gang komt. Maar het echte probleem ligt dieper: er is een fundamentele kloof tussen hoe netbeheerders flexibiliteit definiëren en wat de markt daadwerkelijk kan bieden. Die mismatch maakt het debat onnodig complex en zorgt ervoor dat een groot deel van de energietransitie vastloopt.
Achter de meter ligt nog een enorme bron van flexibiliteit; van opslag tot slimme aansturing van vraag. Maar dat is precies het domein waar netbeheerders geen directe invloed op hebben. En daar gaat het dus mis. Want zolang we alleen vanuit de netbeheerder blijven denken en elk alternatief perspectief buitensluiten, slaan we de discussie over flexibiliteit dood. Kritische geluiden die ingebracht worden in het LAN, waar veel innovatie en bereidheid tot samenwerking zit, worden nauwelijks nog betrokken.
De markt wil wél, maar wordt nauwelijks serieus genomen. Door vast te houden aan een eenzijdige definitie van flexibiliteit (waarbij alleen de netbeheerder leidend is) maken we de kloof tussen aanbod en vraag groter dan nodig. Het is tijd dat beleidsmakers en toezichthouders erkennen dat flexibiliteit niet exclusief in de wereld van de netbeheerder zit. Juist door ook marktgedreven, decentrale oplossingen actief te betrekken, kunnen we het volle potentieel van flexibiliteit ontsluiten.
Anders blijft het bij papieren plannen terwijl de echte oplossingen op de plank blijven liggen.