'Zolang de politieke wil ontbreekt, verandert er niets op de klimaattop'

1 biljoen dollar per jaar. Dat zou er voor kwetsbare landen op tafel moeten liggen tijdens COP29, de klimaattop die nu plaatsvindt in Azerbeidzjan. Het geld hebben zij nodig om hun uitstoot van broeikasgassen terug te dringen en, belangrijker nog, om zich te kunnen wapenen tegen klimaatverandering die rijke landen hebben veroorzaakt.

Tot nu toe blijft grootschalige hulp door rijke landen uit. De hulp die lage-inkomenslanden wel krijgen is veelal in de vorm van leningen met een lage rente. Het gevolg: meer schulden voor landen die nu al zwaar getroffen worden door de klimaatcrisis. Een collectieve vuist tegen klimaatverandering blijft uit.

Ook tijdens COP29 worden kwetsbare landen weer met een kluitje in het riet gestuurd, alle mooie woorden en ambities van rijke landen ten spijt. De klimaatcrisis raakt ons allemaal, maar het zijn kwetsbare landen die de lasten onevenredig dragen - terwijl westerse landen historisch de grootste veroorzakers van CO2-uitstoot zijn. Zij zijn hiermee verplicht om het voortouw te nemen om de lasten rechtvaardig te verdelen.

En westerse landen als Nederland kunnen iets doen. Zo nam Nederland vorig jaar nog een voortrekkersrol op zich in het uitfaseren van fossiele brandstoffen en het afbouwen van fossiele subsidies. Nu wordt de verantwoordelijkheid afgehouden. Premier Schoof is niet bij COP29 en het kabinet heeft besloten maatregelen uit te stellen. Ook een hogere belasting op het gebruik van fossiele brandstoffen door bedrijven komt er niet. Terwijl juist het eerlijker belasten van vervuiling een belangrijke rol kan spelen in het vrijmaken van de benodigde 1 biljoen dollar, blijkt uit onderzoek van Oil Change International. Het onderzoek laat zien dat er zelfs 5 biljoen dollar kan worden vrijgemaakt als bedrijven eerlijker zouden worden belast en fossiele subsidies worden afgebouwd.

Niets doen kost straks een veelvoud van elke euro die je nu uitgeeft. Nu voor ambitieus en rechtvaardig klimaatbeleid kiezen levert op korte termijn grote verplichtingen op, maar de opbrengst is op lange termijn veel groter. Denk aan leefbaarheid en impact op economisch en sociaal vlak. Helaas verandert er niets zolang de politieke wil bij de rijkste landen ontbreekt. Zelfs niet nu het water sommigen ook in deze landen al aan de lippen staat.