Alzheimer Nederland maakt zich grote zorgen. Er is reden om actie te ondernemen als het gaat om vergrijzend Nederland en de snelle groei van de groep mensen met dementie. Dat ouderen vaker zelfredzaam zijn, herkennen en stimuleren wij zeker. Mensen met dementie willen ook zo lang mogelijk thuis wonen, net als iedereen. Maar het gaat nu al niet altijd goed met een grote groep thuiswonende mensen met dementie en hun naasten.
Laten we vooral niet stellen dat er paniek om niets is en dat de dubbele vergrijzing niet komt. Helaas krijgt Alzheimer Nederland veel signalen dat er in de thuissituatie nu al veel zorgelijke situaties plaatsvinden. Mensen wonen lang thuis, maar krijgen het daar echt niet altijd rond georganiseerd. Verwaarlozing en overbelasting van het netwerk zijn hierbij veelgehoorde termen.
De groep waar wij ons grote zorgen over maken, is onzichtbaar. Alleenstaande, zorgmijdende, kwetsbare ouderen, vaak met een kleine portemonnee. Een vergeten groep die bijvoorbeeld niet in beeld is bij de huisarts. Die groep zie je ook niet terug in de indicaties. De groep die het het hardst nodig heeft, vist achter het net als het gaat om ondersteuning en zorg. Pas als er iets acuut gebeurt, een crisissituatie, komt deze groep in beeld en moeten alle zeilen worden bijgezet om de juiste zorg en ondersteuning nog in te zetten.
Zelfredzaamheid is zeker belangrijk. Maar laten we niet vergeten dat in de komende 15 jaar het aantal mensen met dementie in Nederland verdubbelt en dat we waakzaam moeten zijn op signalen uit de praktijk en van de doelgroep. We kunnen niet achteroverleunen, we moeten juist aan de bak en investeren. Want met die nu onzichtbare groep - en dus vals-positieve data - komt het straks als een boemerang in onze samenleving terug. We moeten niets afbouwen om het straks weer te moeten opbouwen. Mensen met dementie en mantelzorgers krijgen daarvan de rekening gepresenteerd en hebben het nu al zwaar genoeg.